Om een uurtje of 12 nam ik de metro naar het AMC. Het was erg rustig in het ziekenhuis. Ik zocht de afdeling met de MRI Scanner op. Ik moest beginnen met een taak op de computer, door aan te geven per woord of het concreet of abstract was leerde ik heel veel verschillende woorden. Toen werd ik klaar gemaakt voor de scanner. Ik moest een blauwe broek aandoen en elektroden rondom mijn hart plakken. Ik kreeg oordoppen in en een koptelefoon op. Ook werd er een band strak om mijn buik gebonden om de ademhaling te controleren. Een helm met een spiegel zodat ik het scherm kon zien werd passend en vast gemaakt door er schuimbanden bij in te schuiven. Ik kon geen kant meer op met mijn hoofd. Langzaam werd ik in de MRI scanner geschoven. Ondanks dat ik geen claustrofobie heb kreeg ik het de eerste tientallen seconden toch nog even benauwd van de kleine ruimte en de onmogelijkheid om te bewegen. Een noodknop werd in mijn broek gestopt, zodat hij er niet vanaf zou vallen. In mijn rechterhand kreeg ik een kastje met knoppen. Mijn hartslag en ademhaling werd gecontroleerd en er werd begonnen. De MRI begon met scannen, wat een enorm boel lawaai, vandaar die oordopjes zeg! Ik hoorde de promovendus door de koptelefoon, hij vroeg of alles goed was en of ik klaar was om aan de 1e taak te beginnen. Dat was ik, daar gingen we. De aanwijzingen kwamen te voorschijn, waarna de woorden volgden. Zo’n kleine twee uur later waren alle woorden plus een boel nieuwe woorden voorbij gekomen. Ik had in het donker aangegeven of de woorden bekend of onbekend voor mij waren. Mijn hoofd lag na een uur niet fijn meer in die rare helm. Op het laatst werd er een plakjes scan gemaakt, dit duurde zo’n vier minuten. De promovendus deed het licht weer aan, reed mij weer uit de MRI. De volgende proefpersoon stond al te wachten, zij had net zoals ik een bikinitopje aangedaan, omdat een beugel bh verboden was door het metaal. Alle elektroden werden ontkoppeld, ik mocht weer overeind komen. Dat ging moeilijk, mijn rug werkte even niet mee. Het moest allemaal snel omdat de MRI kostbaar is. Dus snel stond ik weer op mijn benen, mijn bloed liep weg uit mijn hersenen naar mijn benen, maar net op tijd kwam er weer zuurstofrijk bloed dat ik gelukkig nog rechtop kon blijven staan. Ik mocht de elektroden van mijn lichaam afplukken en mijn normale broek weer aan doen. Weer achter de computer geplaatst, mocht ik zonder aanwijzingen aangeven of ik de woorden herkende of nog niet eerder had gezien. De promovendus bedankte mij hartelijk en even later zat ik in de metro terug.

8 maart 2010: Ontvangst hersenscans
Daar stonden dan eindelijk mijn hersenscans ingepakt in een pakketje in mijn postvak-in! Ja zeker 3D beelden! Na snel wat programma’s als MRICron en MRIcro te installeren kon ik al snel door mijn brein heen scrollen. Van craniaal naar caudaal, dorsaal naar ventraal en van lateraal naar lateraal. MRIcron hield me nog wel even zoet.