17 Maart 2013
Ik was bezig met het schrijven van een report totdat er op de deur werd geklopt. Lieke stond voor de deur met Alpha in haar handen. Ik zag een lichte paniek in haar ogen en maakte me al zorgen voordat ze wat zei. Ze had Alpha mank zien lopen, hem meteen opgepakt en 3 trappen omhoog naar mijn deur gelopen. Ze zette hem binnen neer en besefte zich toen pas dat haar handen rood waren van het bloed. Alpha liep door naar achter en liet bij elke stap bloedplasjes achter. Hij liep mank en zette geen gewicht op zijn linkerachterpootje. We legden hem op het bed neer om te kijken waar het bloed vandaag kwam. Dat was aan de zijkant van het pootje goed te zien omdat daar een grote vleeswond zat en een stuk van de huid en vacht weg was. Met betadine ontsmette we deze wond. Achter op zijn pootje waren alle haren aan elkaar geklit vanwege de hoeveelheid bloed daar. Daar zat een nog grotere vleeswond, die liep ter hoogte van zijn staart tot zijn voet. We belden met de spoedkliniek voor dieren en konden alleen op afspraak en pas 2 uur later terecht. In die twee uur probeerde Alpha regelmatig op te staan en gewoon te lopen, hij reageerde bozig als hij merkte dat dat niet meer ging.

Spoedkliniek
Om 5 uur waren Remco en ik bij de kliniek, het was er vrij rustig maar we moesten nog even geduld hebben voordat Alpha geholpen kon worden. In de behandelkamer wilde ik Alpha gelijk uit zijn mandje halen, maar de dierenartsassistente wilde eerst horen wat er gebeurd was. Dat was voor ons ook een vraag, een zeer grote vraag. De dierenartsassistente bekeek hem en de dierenarts noteerde de plekken en de grootte van de wonden. Ze zouden ook een foto gaan maken van zijn pootje. Wij moesten weer plaats nemen in de wachtruimte.

Levensbepalende beslissingen
Pas 40 minuten later kwam de dierenarts naar buiten. Op de foto bleek duidelijk dat zijn bovenbeen gebroken was. Oké dacht ik, dan het pootje voor een tijd in het gips. Maar nee, omdat het zijn bovenbeen was kon het niet gespalkt worden. Alleen een heftige operatie waarmee ze het met schroeven en platen het bot zouden zetten zou mogelijk zijn pootje kunnen redden. Daarvoor zou hij die nacht daar aan het infuus moeten blijven en de kosten schatten ze op minimaal 2500 euro voor de operatie alleen. Daarna zou hij dan minimaal zes weken bench rust moeten hebben en hopen dat er geen infecties van de wonden optreden. Bovendien zouden die schroeven en platen er na verloop van tijd ook weer uit moeten. Een andere optie was amputatie van het pootje, hoe heftig die operatie ook klinkt, minder heftig dan de operatie met schroeven en platen. Vandaag zouden ze hem toch niet meer opereren en ze raadde ons aan om dat bij onze dierenarts te laten opereren omdat die minder duur zijn dan deze spoedkliniek. Een amputatie schatte de dierenarts rond de 1000 euro. Ik barste in tranen uit en wist het gewoon even niet. Ik had ook geen dierenverzekering dus helaas was geld wel een probleem. Er zitten grenzen aan wat je als student kan betalen, maar verantwoordelijk daarvoor zijn en voor zo’n keuze te komen te staan was toch echt even ondraaglijk. De dierenarts liet ons alleen zodat we konden beslissen. Ik had het zwaar en barste telkens weer in tranen uit. Ik belde meerdere keren mijn moeder en Lieke voor advies, die gelukkig erg ondersteunend waren. Uiteindelijk moet je dan toch de keuze zelf maken. Toen de dierenarts weer beschikbaar was vroeg ik of de foto mocht zien, een breuk kan namelijk ook weer vanzelf aan elkaar groeien, vaak met een verkorting van het pootje als gevolg. Maar op de foto bleken de twee stukken botten zover van elkaar te liggen dat aan elkaar laten groeien geen optie was. Ik vond het bijna onmenselijk om over zijn pootje en over zijn leven te beslissen, maar dat kon niet anders. Ik heb gekozen voor amputatie van zijn pootje.

Behandeling wonden
Alpha’s wonden waren nog niet ontsmet en ik vroeg of ik daarbij mocht zijn. Alpha’s pootje en een stuk van zijn staart werden kaal geschoren om goed bij de wonden te komen. Toen de vacht weg was, zag je de structuur van de wonden pas goed en zagen we vorm van tanden in zijn huid zitten. Volgens de dierenarts waren die verwondingen waren alleen passend bij een hondenbeet. Alpha kreeg pijnstilling en antibiotica die 24 uur zouden blijven werken. De operatie zou dus binnen die 24 uur moeten plaats gaan vinden.

Het verzorgende moederschap
Mijn moeder bood aan dat Alpha richting Haaksbergen mocht komen zodat zij hem naar de dierenarts kon brengen en Alpha ondersteunen bij zijn herstel. Af en toe is er niks beter dan de verzorgende liefde van je moeder, dus vertrokken we diezelfde avond nog richting het oosten. We konden een bench lenen en maakte een kattenbakje klaar. Alpha deed snel een plasje en vond zijn plekje in de bench voor de nacht. Ik lag vlak naast hem en kon geen oog dicht doen.

Wordt vervolgd!