18 maart 2013
De operatie
s’ Ochtends belde ik vijf voor half negen de dierenarts, om vier voor half nog een keer, twee voor half nog een keer en om half negen werd er opgenomen. Ik vroeg of de dierenarts ook amputaties verrichte en mocht Alpha meteen om 9 uur brengen. Ik gaf de gegevens door van de spoedkliniek zodat ze zijn informatie konden opvragen. Toen we bij de dierenarts Alpha achterlieten stond ik weer in tranen. Als alles goed zou gaan, zouden ze mij rond 16:00 uur bellen, een telefoontje eerder op de dag zou betekenen dat er iets niet goed was gegaan. Om half vier belde ik zelf, ik had me de hele dag al misselijk en naar gevoeld. Ik kreeg de assistente aan de lijn en ze vertelde dat de operatie naar omstandigheden goed wasgegaan. De dierenarts moest veel weghalen vanwege de vleeswonden die mogelijk voor infecties konden zorgen. Zeker omdat het hier om een hondengreep en dus hondenspeeksel ging. Er zaten veel bloeduitstortingen in het weefsel waar ze ook om heen moest snijden. In volle verwachting dat ik Alpha weer zou kunnen ophalen, moest hij toch overnachten. Ze hadden drains aangebracht voor de afvoer van het wondvocht. Deze drains wilden ze blijven controleren en zo ook de medicatie, pijnstilling en antibiotica. Tijdens de operatie had hij ook een morfine-achtige stof gehad voor pijnstilling en hierdoor verliezen katten hun eetlust. Alpha had nog niet vrijwillig gegeten en werd dus geforceerd om te eten.

De dag na de operatie op ziekenbezoek
De volgende dag zou er opnieuw geëvalueerd worden of Alpha mogelijk naar huis kon. Om 11 uur de volgende dag belde ik weer, ze hadden hem al uit de kooi gehaald en een stukje laten lopen. Dat ging redelijk, katten met een missend pootje hebben namelijk de neiging om achteruit te blijven lopen. Hij zou vandaag nog niet mee naar huis mogen vanwege de drains en de wegblijvende eetlust, maar we mochten wel op ziekenbezoek komen. Het was fijn Alpha weer te zien, hij vond het lekker om over zijn kopje geaaid te worden maar je zag dat hij af en toe nog goed in de war was.

Home sweet home
De dag daarop mochten we hem dan eindelijk mee naar huis nemen. De drainages waren verwijderd en een paar gaten tussen de hechtingen bleven over. Hier liep dan nog steeds wondvocht uit. Alpha liep voornamelijk vooruit maar had ook nog momenten waarin hij in paniek achteruit bleef lopen. Alpha was voorzien van een ronde plastic kap om zijn hoofd, zodat hij niet bij de hechtingen kon. Alpha was erg lief en lag het liefst de hele tijd op je schoot. Als hij dan op je schoot lag had hij geregeld trillingen, maar sliep wel gewoon door. De dag daarop gingen we voor controle langs bij de dierenarts. Zij was tevreden en zei dat een week van nu de hechtingen er wel uit zouden mogen.

Gehecht
Een week later zijn de hechtingen er dan ook uitgehaald, eenmaal thuis gekomen lag er overal wondvocht, welke Alpha probeerde op te drinken. Zijn huid was op meerdere plaatsen gesprongen en dat had geleid tot grote gaten in zijn huid. De volgende dag zijn we dus meteen weer terug gegaan naar de dierenarts. De dierenarts oordeelde vanwege de hoeveelheid wondvocht verlies dat de gaten als drainage gaten fungeerde en ze er geen nietje in zou gaan doen. We moesten de wonden dan ook goed schoon houden. We plakte een steriel gaasje op de wonden en kochten het kleinste babyrompertje voor hem waarvan we het linkergat dicht naaide. Per dag konden we een stuk of vier keer het gaasje vervangen, of omdat deze vol zat met wondvocht, of omdat Alpha hem met de kap eraf had gehaald. Alpha was inmiddels ook een stukje leniger geworden en kon zo net bij zijn balletjes om deze te wassen. Maar zo kon hij ook net bij het verbandje om daar aan te trekken.

Gemis
Ondertussen was ik al een aantal keer weer op en neer naar Amsterdam geweest, ik had twee tentamens, een presentatie en moest een groot report inleveren. Ik had eigenlijk wel gedacht dat ik Alpha weer mee terug naar Amsterdam kon nemen, maar met die open wonden vervoerde ik hem liever nog niet. Toch duurde het toen nog ruim 4 weken voordat die gaatjes eindelijk dicht zaten. In die vier weken miste ik Alpha heel erg hard. Ik voelde me als een soort van slechte ouder, welke steeds cadeautjes en lekkers voor de kleine wou kopen om het goed te maken dat ik er niet was. Gelukkig krijgt Alpha bakken met liefde en goede verzorging van mijn moeder, waarvoor ik haar meer dan dankbaar ben!
Bedankt lieve mam!

Alpha en Coco, welke ondanks alles nog even hard door blijven spelen!