18 maart 2013
De operatie
s’ Ochtends belde ik vijf voor half negen de dierenarts, om vier voor half nog een keer, twee voor half nog een keer en om half negen werd er opgenomen. Ik vroeg of de dierenarts ook amputaties verrichte en mocht Alpha meteen om 9 uur brengen. Ik gaf de gegevens door van de spoedkliniek zodat ze zijn informatie konden opvragen. Toen we bij de dierenarts Alpha achterlieten stond ik weer in tranen. Als alles goed zou gaan, zouden ze mij rond 16:00 uur bellen, een telefoontje eerder op de dag zou betekenen dat er iets niet goed was gegaan. Om half vier belde ik zelf, ik had me de hele dag al misselijk en naar gevoeld. Ik kreeg de assistente aan de lijn en ze vertelde dat de operatie naar omstandigheden goed wasgegaan. De dierenarts moest veel weghalen vanwege de vleeswonden die mogelijk voor infecties konden zorgen. Zeker omdat het hier om een hondengreep en dus hondenspeeksel ging. Er zaten veel bloeduitstortingen in het weefsel waar ze ook om heen moest snijden. In volle verwachting dat ik Alpha weer zou kunnen ophalen, moest hij toch overnachten. Ze hadden drains aangebracht voor de afvoer van het wondvocht. Deze drains wilden ze blijven controleren en zo ook de medicatie, pijnstilling en antibiotica. Tijdens de operatie had hij ook een morfine-achtige stof gehad voor pijnstilling en hierdoor verliezen katten hun eetlust. Alpha had nog niet vrijwillig gegeten en werd dus geforceerd om te eten.

De dag na de operatie op ziekenbezoek
De volgende dag zou er opnieuw geëvalueerd worden of Alpha mogelijk naar huis kon. Om 11 uur de volgende dag belde ik weer, ze hadden hem al uit de kooi gehaald en een stukje laten lopen. Dat ging redelijk, katten met een missend pootje hebben namelijk de neiging om achteruit te blijven lopen. Hij zou vandaag nog niet mee naar huis mogen vanwege de drains en de wegblijvende eetlust, maar we mochten wel op ziekenbezoek komen. Het was fijn Alpha weer te zien, hij vond het lekker om over zijn kopje geaaid te worden maar je zag dat hij af en toe nog goed in de war was.

Home sweet home
De dag daarop mochten we hem dan eindelijk mee naar huis nemen. De drainages waren verwijderd en een paar gaten tussen de hechtingen bleven over. Hier liep dan nog steeds wondvocht uit. Alpha liep voornamelijk vooruit maar had ook nog momenten waarin hij in paniek achteruit bleef lopen. Alpha was voorzien van een ronde plastic kap om zijn hoofd, zodat hij niet bij de hechtingen kon. Alpha was erg lief en lag het liefst de hele tijd op je schoot. Als hij dan op je schoot lag had hij geregeld trillingen, maar sliep wel gewoon door. De dag daarop gingen we voor controle langs bij de dierenarts. Zij was tevreden en zei dat een week van nu de hechtingen er wel uit zouden mogen.

Gehecht
Een week later zijn de hechtingen er dan ook uitgehaald, eenmaal thuis gekomen lag er overal wondvocht, welke Alpha probeerde op te drinken. Zijn huid was op meerdere plaatsen gesprongen en dat had geleid tot grote gaten in zijn huid. De volgende dag zijn we dus meteen weer terug gegaan naar de dierenarts. De dierenarts oordeelde vanwege de hoeveelheid wondvocht verlies dat de gaten als drainage gaten fungeerde en ze er geen nietje in zou gaan doen. We moesten de wonden dan ook goed schoon houden. We plakte een steriel gaasje op de wonden en kochten het kleinste babyrompertje voor hem waarvan we het linkergat dicht naaide. Per dag konden we een stuk of vier keer het gaasje vervangen, of omdat deze vol zat met wondvocht, of omdat Alpha hem met de kap eraf had gehaald. Alpha was inmiddels ook een stukje leniger geworden en kon zo net bij zijn balletjes om deze te wassen. Maar zo kon hij ook net bij het verbandje om daar aan te trekken.

Gemis
Ondertussen was ik al een aantal keer weer op en neer naar Amsterdam geweest, ik had twee tentamens, een presentatie en moest een groot report inleveren. Ik had eigenlijk wel gedacht dat ik Alpha weer mee terug naar Amsterdam kon nemen, maar met die open wonden vervoerde ik hem liever nog niet. Toch duurde het toen nog ruim 4 weken voordat die gaatjes eindelijk dicht zaten. In die vier weken miste ik Alpha heel erg hard. Ik voelde me als een soort van slechte ouder, welke steeds cadeautjes en lekkers voor de kleine wou kopen om het goed te maken dat ik er niet was. Gelukkig krijgt Alpha bakken met liefde en goede verzorging van mijn moeder, waarvoor ik haar meer dan dankbaar ben!
Bedankt lieve mam!

Alpha en Coco, welke ondanks alles nog even hard door blijven spelen!

17 Maart 2013
Ik was bezig met het schrijven van een report totdat er op de deur werd geklopt. Lieke stond voor de deur met Alpha in haar handen. Ik zag een lichte paniek in haar ogen en maakte me al zorgen voordat ze wat zei. Ze had Alpha mank zien lopen, hem meteen opgepakt en 3 trappen omhoog naar mijn deur gelopen. Ze zette hem binnen neer en besefte zich toen pas dat haar handen rood waren van het bloed. Alpha liep door naar achter en liet bij elke stap bloedplasjes achter. Hij liep mank en zette geen gewicht op zijn linkerachterpootje. We legden hem op het bed neer om te kijken waar het bloed vandaag kwam. Dat was aan de zijkant van het pootje goed te zien omdat daar een grote vleeswond zat en een stuk van de huid en vacht weg was. Met betadine ontsmette we deze wond. Achter op zijn pootje waren alle haren aan elkaar geklit vanwege de hoeveelheid bloed daar. Daar zat een nog grotere vleeswond, die liep ter hoogte van zijn staart tot zijn voet. We belden met de spoedkliniek voor dieren en konden alleen op afspraak en pas 2 uur later terecht. In die twee uur probeerde Alpha regelmatig op te staan en gewoon te lopen, hij reageerde bozig als hij merkte dat dat niet meer ging.

Spoedkliniek
Om 5 uur waren Remco en ik bij de kliniek, het was er vrij rustig maar we moesten nog even geduld hebben voordat Alpha geholpen kon worden. In de behandelkamer wilde ik Alpha gelijk uit zijn mandje halen, maar de dierenartsassistente wilde eerst horen wat er gebeurd was. Dat was voor ons ook een vraag, een zeer grote vraag. De dierenartsassistente bekeek hem en de dierenarts noteerde de plekken en de grootte van de wonden. Ze zouden ook een foto gaan maken van zijn pootje. Wij moesten weer plaats nemen in de wachtruimte.

Levensbepalende beslissingen
Pas 40 minuten later kwam de dierenarts naar buiten. Op de foto bleek duidelijk dat zijn bovenbeen gebroken was. Oké dacht ik, dan het pootje voor een tijd in het gips. Maar nee, omdat het zijn bovenbeen was kon het niet gespalkt worden. Alleen een heftige operatie waarmee ze het met schroeven en platen het bot zouden zetten zou mogelijk zijn pootje kunnen redden. Daarvoor zou hij die nacht daar aan het infuus moeten blijven en de kosten schatten ze op minimaal 2500 euro voor de operatie alleen. Daarna zou hij dan minimaal zes weken bench rust moeten hebben en hopen dat er geen infecties van de wonden optreden. Bovendien zouden die schroeven en platen er na verloop van tijd ook weer uit moeten. Een andere optie was amputatie van het pootje, hoe heftig die operatie ook klinkt, minder heftig dan de operatie met schroeven en platen. Vandaag zouden ze hem toch niet meer opereren en ze raadde ons aan om dat bij onze dierenarts te laten opereren omdat die minder duur zijn dan deze spoedkliniek. Een amputatie schatte de dierenarts rond de 1000 euro. Ik barste in tranen uit en wist het gewoon even niet. Ik had ook geen dierenverzekering dus helaas was geld wel een probleem. Er zitten grenzen aan wat je als student kan betalen, maar verantwoordelijk daarvoor zijn en voor zo’n keuze te komen te staan was toch echt even ondraaglijk. De dierenarts liet ons alleen zodat we konden beslissen. Ik had het zwaar en barste telkens weer in tranen uit. Ik belde meerdere keren mijn moeder en Lieke voor advies, die gelukkig erg ondersteunend waren. Uiteindelijk moet je dan toch de keuze zelf maken. Toen de dierenarts weer beschikbaar was vroeg ik of de foto mocht zien, een breuk kan namelijk ook weer vanzelf aan elkaar groeien, vaak met een verkorting van het pootje als gevolg. Maar op de foto bleken de twee stukken botten zover van elkaar te liggen dat aan elkaar laten groeien geen optie was. Ik vond het bijna onmenselijk om over zijn pootje en over zijn leven te beslissen, maar dat kon niet anders. Ik heb gekozen voor amputatie van zijn pootje.

Behandeling wonden
Alpha’s wonden waren nog niet ontsmet en ik vroeg of ik daarbij mocht zijn. Alpha’s pootje en een stuk van zijn staart werden kaal geschoren om goed bij de wonden te komen. Toen de vacht weg was, zag je de structuur van de wonden pas goed en zagen we vorm van tanden in zijn huid zitten. Volgens de dierenarts waren die verwondingen waren alleen passend bij een hondenbeet. Alpha kreeg pijnstilling en antibiotica die 24 uur zouden blijven werken. De operatie zou dus binnen die 24 uur moeten plaats gaan vinden.

Het verzorgende moederschap
Mijn moeder bood aan dat Alpha richting Haaksbergen mocht komen zodat zij hem naar de dierenarts kon brengen en Alpha ondersteunen bij zijn herstel. Af en toe is er niks beter dan de verzorgende liefde van je moeder, dus vertrokken we diezelfde avond nog richting het oosten. We konden een bench lenen en maakte een kattenbakje klaar. Alpha deed snel een plasje en vond zijn plekje in de bench voor de nacht. Ik lag vlak naast hem en kon geen oog dicht doen.

Wordt vervolgd!

Meestal is de basis van mijn blog toch wel de foto’s die mijn verhaal kunnen ondersteunen. Deze keer niet, dat was ten strengste verboden.. wat een gemis!
De inschrijving voor de nationale opendag voor de Dienst justitiële inrichting zit altijd binnen een klein uur al vol. Dit jaar werd ik binnen dat uur door een vriendin getipt op de inschrijving. Na de inschrijving ben je er nog ruim 6 weken onzeker van of je ook daadwerkelijk mag komen. Één week voor de open dag kregen we dan per post de uitnodiging, we waren welkom, maar moesten wel netjes de bevelen van het personeel opvolgen.

20 april.
Om 13:30 zou de rondleiding beginnen, maar we moesten een half uur van te voren aanwezig zijn. Waarom dat half uur van te voren werd snel duidelijk toen onze identiteitsbewijzen grondig gecheckt werden en we vervolgens door metaaldetector poortjes moesten. Aangekomen in de personeelskantine heette de directeur van de Penitaire Inrichting Over-Amstel (beter bekend als de Bijlmer Bajes) ons welkom. Door een lange hal waarmee de torens aan elkaar verbonden waren liepen we naar de achterste toren. Deze stond leeg, maar zou rond en na Koninginnedag en tijdens de uefa cup waarschijnlijk wel vol komen te zitten. Zo’n toren biedt ruimte voor zo’n 120 gedetineerden en is opgebouwd uit zes paviljoens. Boven in de toren zitten de isolatiecellen. Drie in deze toren. De isolatiecellen bestaan uit niet veel meer dan een matras en een metalen wc pot, vastgeklonken in de muur. Geen enkele schakelaar is in de isolatiecel te vinden, alles wordt vanaf buiten bestuurd, zelfs het doorspoelen van de wc. Op het matras ligt een geruime bruine jurk, die de gedetineerde als enige aankrijgt, voor zijn eigen veiligheid. De directie van een toren kan ook vragen om 24 uur cameratoezicht, mocht de veiligheid van de gedetineerde in het geding zijn. De gedetineerde zitten dan 23 uur per dag opgesloten in de isolatiecel, 1 uur per dag hebben ze recht op luchten. Tegenover de isolatiecel zijn buitenruimtes, amper 15m2 met uitzicht op 4 stenen muren maar een open stalen dak. De laatste isolatiecel bestond uit niet meer dan een bed waaraan een gedetineerde vast gebonden kan worden. In deze ruimte was dan ook geen cameratoezicht mogelijk en had ook geen metalen wc pot.
Na deze ruimtes bekeken te hebben namen we de lift naar het eerste paviljoen. Een paviljoen heeft twee verdiepingen en biedt ruimte aan 20 gedetineerden. Een cel heeft een bed met matras, een tafeltje en een paar kastjes en planken aan de muur. Ook is er een kleine badkamer met een wastafel met spiegel en een wc. Ze kunnen zelf de lichtschakelaar beheren en mogen ook roken op hun cel. Om 07:00 gaan de deuren open en om 16:30 moeten ze weer in hun cel zitten. In die tijd is er een dagprogramma, als ze er voor kiezen om te werken zullen ze 4 uur per dag werken. Dit kan in de drukkerij of in de wasserij. Voor 20 uur per week verdienen ze 15 euro per week. Hiervan kunnen ze weer sigaretten of andere dingen in het winkeltje bestellen. Daarnaast hebben ze recht op 1 uur luchten per dag, daarvoor zijn er twee buitenruimtes per toren en worden ze per paviljoen gelucht. Eenmaal buiten viel de extra ruimte tussen de muur van de gevangenis en het hekwerk met prikkeldraad op. Dit was gedaan als extra stap tegen ontsnapping, ook vertelden de bewakers dat ze veel last hadden van mensen die dingen over de muur van de gevangenis heen gooiden.
We liepen door de lange tunnel naar een andere toren die wel in gebruik was. Telkens wachtten we op de centrale kamer om ons een groen sein te geven voordat de deuren geopend konden worden. Onderin deze toren zat de drukkerij, waar ze in zestallen kunnen werken. Allerlei gekleurd papier sierde de ruimte, gekleurd tekenpapier voor kinderboeken. Als je de volgende keer in de boekhandel staat bij de kinderafdeling; de boeken kunnen weleens in elkaar gelijmd zijn door gedetineerden!
Van de drukkerij gingen we door naar de bezoekersruimte. Gedetineerden worden voordat ze bezoek mogen ontvangen, gevisiteerd. Visiteren houdt in dat ze zich moeten ontdoen van al hun kleding en de bewakers kijken hun kleding en al hun lichaamsopeningen na. Dan zijn er speciale ruimtes waar de advocaat, de politie en andere justitiële werknemers met de gedetineerde kunnen praten. De bezoekersruimte is een stuk groter, een gedetineerde kan een maximum van 3 volwassenen en 2 kinderen aan bezoek per keer ontvangen. Ze mogen elkaar begroeten en kinderen mogen maar kort vast gehouden worden door de gedetineerde. De tafel waaraan ze zitten is afgescheiden door een stuk hout, zodat dingen overgeven verhindert wordt. Na hun bezoek weer vertrokken is word de gedetineerde weer gevisiteerd. 7 van de 10 keer is het raak en worden er contrabanden gevonden. De gedetineerde krijgt dan een cellulaire straf (een aantal dagen in de isolatiecel) en de politie wordt gebeld voor de bezoeker die wat heeft overgegeven aan de gedetineerde.
Als laatste brachten we een bezoekje aan de kerk/moskee van de inrichting. De gedetineerde hebben recht op een uur geestelijke verzorging per week. Van verschillende geloven is daar een spreekpersoon van aanwezig. Voor de niet gelovige gedetineerden is er iemand van het humanisme.
Inmiddels was het alweer half 5 geweest en werden de bezoekers weer naar buiten gestuurd. Toch weer lekker om dan weer in de vrijheid te stappen na 3 uur ‘opgesloten’ te zijn.

Een korte documentaire die ik één jaar geleden maakte van de Bijlmer Bajes.

Sometimes It’s more than a change of Season from Siesja Kamphuis on Vimeo.

Wat cijfers op een rijtje
Personeels bestand DJI 31% vrouw en 69% man.
Gemiddelde verblijfstijd volwassen gedetineerde 113 dagen.
Gemiddelde leeftijd van die volwassen gedetineerde 34 jaar.
1 plaats in de gevangenis of huis van bewaring kost gemiddeld €249 per dag.
Gemiddeld zijn er per dag 15.000 justitiabelen ‘binnen’.
Op jaarbasis stromen er 46.000 justitiabelen in.
Daarvan is 94% man en 6% vrouw.

Bron: Dit is DJI, in cijfers en feiten. 20 april 2013. Gebaseerd op 2012