Een van de beruchtste buurten in Amsterdam. De plek waar stiekem toch wel de meeste toeristen naar Amsterdam voor toe komen. Dat kon natuurlijk niet ontbreken in mijn opdracht van het fotograferen van Amsterdam. Op een relatief warme zomeravond fiets ik naar de stad. Parkeer mijn fiets en begin met het fotograferen van  een straatnaam, want die zijn stuk voor stuk apart in de rosse buurt. De bloedstraat bijvoorbeeld, ik krijg naast de straatnaam ook nog een ordinaire vrouw op de foto waarvan de BH boven haar kledij uitkomt die met een namaak Gucci tas en twee supermarkt tassen staat te wachten voor een coffeeshop. The hillstreet Blues, waar het terras aardig gevuld is met toeristen en misschien wat locals. Het labeltje steek uit haar BH. Deze heb ik weggehaald met photoshop. Dat zou haar bovendien een nog ordinairdere uitstraling geven, maar ik ergerde me er gewoon aan. Ik loop de bloedstraat verder in, het is er rustig, alleen dichte gordijnen en geen dame te bespeuren. Wel lopen er paren mannen die hoopvol bij elk raam naar binnen kijken. Ik maak een foto van een raam met de gordijnen dicht met in de weerspiegeling een corpulente Engelse toerist. Boven de ramen hangen advertenties voor kamer verhuur en kantoorverhuur met een nul zes nummer eronder. Één raam verder is het vertaald naar het Engels. Ik kom uit bij een gracht en aan de overkant staan voor enkele ramen wat dames. Omdat ik aan de andere kant van de gracht sta, voel ik me op mijn gemak genoeg om een plaatje schieten. Er vaart een boot langs met feestende waarschijnlijk boven gemiddelde mensen. Ze zwaaien enthousiast naar de dames achter de ramen. Als ik later de foto beter bekijk zie ik dat de betreffende dames vrolijk terug zwaaien. De boot passeert. Niet veel later komt er toch een vrouw naar buiten hollen, ze roept iets onduidelijks in het Engels. Ik maak er iets van als: No pictures! Rustig maak ik een draai van 90 graden en doe alsof ik onschuldig ben. Het was in eerste instantie alleen mijn intentie om de interactie in de straat te fotograferen en niet de dames zelf. Op zoek naar dingen die ik wel mag fotograferen loop ik langs enkele erotica winkels en porno show theaters. In de Stoofsteef tref ik de tweede live porno show theater aan, met opvallende niet helemaal correcte vertalingen in een aantal Europese talen. De vermoedelijke eigenaar staat voor de club te bellen. Ik maak nog even de standaard foto die bijna elke toerist hier maakt. De overview op de brug van de gracht. Rechts hou ik het in de gaten, de dames hebben bijna raak, een man wordt overtuigd door de toelokkingen en woordjes van de vrouw achter het raam die haar deur al voor hem opendoet. Op het moment dat hij naar binnen gaat maak ik een foto. Uiteindelijk is de foto een combinatie van stereotypiteit. De man die onder de rode lampen naar binnen gaat, een Chinese toeriste die van het overzicht van de grachten een foto maakt.  Het beeld van de rosse buurt. Verder de stoofsteeg in wordt het drukker. Ik probeer opnieuw de interactie van de mensen in de straat met de dames achter de ramen vast te leggen. Dit gaat even goed, totdat er toch een dame onder haar rooie licht vandaan komt en roept: (terwijl ik geen enkele dame in mijn vizier heb)’You’re scaring away the customors!’. Tja daar had ik natuurlijk niet aan gedacht. Maar als die mannen niet gezien willen worden dan moeten ze hier ook maar niet zijn. Ik loop maar weer verder, terwijl ik er langs loop kijk ik maar niet opzij. Het volgende straatje in waar het  een drukte van jewelste is die binnen de komende 30 seconden alweer gehalveerd is. Opvallend zijn de wat oudere man en vrouw die samen ook staan te kijken naar de publieke vrouwen achter glas. Zouden ze opzoek zijn naar iemand die ze kennen of opzoek naar een dame die hun zou kunnen plezieren. Of maken ze hun vrijdagavond wandelingetje altijd langs de prostituees.

Eindelijk weer eens op stap om foto’s te maken. Het regent gelukkig niet, maar de luchten zijn wel lelijk grijs. Vooruit dan maar. Ik fiets in mijn eigen straat langs een garage met veel kevers buiten. Elke dag kom ik hier zo ongeveer langs, vandaag met een camera. Ik had mezelf een tijd geleden al beloofd om hier foto’s te maken. Ik stap af en loop naar de auto’s, niemand op het terrein te zien. Ik begin met een kevertje wat vroeger een reclame kever is geweest voor het frisdrankmerk 7up. Er zit geen duidelijk dak meer op, nog wel een motorkap, maar geen motor. Takken van een struik liggen over de voorruit heen gegroeid. De deur leunt tegen het wagentje aan. De foto’s lukken aardig. Door naar wat volgende kevers, die er iets beter aan toe zijn. Opmerkelijk is dat er in een kever ski’s liggen en de deuren ook gewoon open zijn. Ik loop naar de andere kant van het terrein, en fotografeer een kever in allerlei kleuren die bovenop een container staat. Naast de container staat een blauw hoog busje. Ik loop er langs en gluur naar binnen. Er staat een fauteuil met daarop een zak witbrood, een koffer, een matras met dekbed erop. Op de verdieping erboven staan ongeopende flesjes bier. Ik tuur nog een keer naar het dekbed, qua vorm lijkt het alsof er iemand onder ligt, maar dat zou wel toeval zijn. Ik loop verder langs het busje en zie twee fietsen staan. Langzaam komt er argwaaan in me naar boven, ik loop weer terug en zie een man opschrikken in het busje met erg verward haar. Ik loop snel door en kijk nog een keer achterom en zie dat de man zich omdraait en weer gaat liggen. Geschrokken was ik wel, maar ik weet niet of het komt door mijn naiviteit(dat niemand om 14:00 nog in zijn busje ligt te slapen in mijn buurt) of door het onverwachte moment. Een beetje beduusd fiets ik weer naar huis en bekijk ik even later hoe de foto’s zijn geworden.

Vrijdagmorgen 11:15 Ik was rustig aan het ontbijten, totdat de sirenes in de straat mijn aandacht trokken. In mijn pyjama keek naar buiten, zo’n drie brandweertrucks reden door de straat, eentje was bezig met keren. Ik nam aan dat die brandweertrucks voor een bedrijvenpand zouden zijn verderop in de straat. Maar toen zag ik een meisje in haar pyjama zwaaiend de aandacht proberen te trekken van de trucks. Daar moesten ze zijn. Vijf brandweermannen volgden haar naar haar woning. De slang werd al meegesleurd. Twee hoog moesten ze zijn, de deur werd opengedaan en massa’s zwarte rook vlogen naar buiten. Snel hees ik mij in een spijkerbroek en greep mijn camera. Na een paar foto’s was het schijfje vol, snel weer terug om een leeg schijfje te zoeken. Het ambulance personeel stond op de begane grond toe te kijken. Gelukkig hebben ze niks te doen ging er door mijn hoofd. Ik ging een verdieping naar beneden voor een beter perspectief. Daar kon ik betere foto’s maken van de enorme rookontwikkeling. Het viel me op dat de brandweer ook een eigen fotograaf mee had. Zou dat standaard zijn? De brand bleek in de achterkant van de container te zijn, dus ik en een andere fotograaf verplaatsen ons daar naartoe. Daar stond een twee trucks waarvan een de pomp was en de ander de ladder. Een brandweerman die in de woning aanwezig was gooide allemaal huisraad naar beneden, voornamelijk brandend. Een matras lag al op het gras. Kussentjes en kledingstukken en een bloempot werden naar beneden geworpen. Waarna een andere brandweerman die brandende spullen begon te blussen en nablussen. De bewoonster was inmiddels naar het ziekenhuis vervoerd vanwege ademhalingsproblemen. Na een controle maakte ze het prima.

Ik liep terug naar de voorkant van de woning. De technische recherche was inmiddels ook aanwezig en druk bezig met foto’s aan het maken van de binnenkant van de woning. Na een kleine 20 minuten was hij weer vertrokken. De huismeester gaf aan en vriendin van de bewoonster door dat er al een vervangende container voor haar geregeld is en dat ze de sleutels bij hem kon ophalen. Bij een snelle blik naar binnen vielen de witte bolletjes verspreid over de grond erg op. Het bleek een enorme zitzak te zijn die verbrand was. Gelukkig waren die bolletjes niet vatbaar voor brand. De muren waren erg zwartgeblakerd, daaronder zag je een niet zo heldere kleur blauw te voorschijn komen. Aan het whiteboard was geen wit meer aan te herkennen, het zag er dramatisch uit. Zondag kreeg ik de gelegenheid om een kijkje te nemen in de woning. Ik kwam de voormalige bewoonster tegen in het trappenhuis en bood aan om wat spullen te helpen sjouwen. Aangekomen in de woning vielen die kleine witte bolletjes van de zitzak nog steeds op. De hele ruimte lag er vol mee. Het gaf op een of andere manier wel een grappig gezicht. Ze gaf me even later  een zakje met een paar waxinelichtjes. Ze had genoeg van kaarsjes de komende tijd, komende toekomst. Ze vertelde dat ze het inmiddels weer redelijk positief in zag. Dat ze eigenlijk afstand moest nemen van haar oude spulletjes, en verder moest gaan. Dat het goed was om afstand te doen van sommige spullen. Noodgedwongen natuurlijk. Haar bril had ze tussen de ravage heel terug gevonden. Even gepoetst en hij kon weer op haar neus. De brandweermannen hadden heel veel spullen van haar vanaf het balkon twee hoog gegooid. Evenals een beeldje dat staat voor geluk. Toen ze tussen haar verbrande spullen buiten keek, kwam ze het beeldje helemaal heel tegen. Toevallig?

Om een uurtje of elf verzamelenden we op het perron bij Amsterdam Centraal. In een rap tempo werden de treinstellen gevuld met menigeen student en andere reizigers. Aangekomen op Den Haag liep de grote mensenmassa op het malieveld af, een paar honderd meter van Den Haag Centraal verwijderd. Het regende zachtjes en het veld bestond grotendeels uit blubber, hier en daar werden flyers en fluitjes uitgedeeld. Hippe Dance hits had de DJ al aangezet en hier en daar waren groepjes studenten al aan het dansen/springen op de muziek. Dezelfde man die de manifestatie op 10 december op de Dam in Amsterdam gehost had kwam op het podium. Een goede babbel met een kort overzicht van de middag volgden kort daarop. Na een tijdje in het publiek rond gelopen te hebben en modderpoelen ontweken te hebben besloot ik om backstage te gaan. Ik zei dat ik van de Universiteit van Amsterdam was en kreeg een pers bandje. Ik klom op de drang hekken voor het podium en maakte wat shots van het publiek. Vier meisjes hadden zich verkleedt als clowns met de slogan ‘Maak ons niet de grap van de samenleving’ en poseerde met een sippe blik in hun ogen. Verderop in het publiek stak een kale kip op een stok tussen het publiek uit. Hoogst waarschijnlijk met het idee dat je van een kale kip niet kan plukken. Aan de zijkant van de dranghekken stond een moslims meisje die zich had versierd met een grote roze badeend bovenop haar gele hoofddoek waar met een zwarte stift wat opgeschreven was. Ze keek zoekend, op zoek naar aandacht. En dat kreeg ze ook, na tientallen seconden dat ik haar had zien staan stond een NOS team met camera haar al te interviewen. Ik klom op de boxen naast het podium waar je een prachtig uitzicht had over het publiek en de spandoeken en borden. Ik genoot van het doorkomende zonnetje en de soms hilarische spandoeken en de springende mensenmassa wanneer de DJ weer Dance hits aan het draaien was. Het had zo meer weg van een festival dan van een demonstratie. Inmiddels was ik weer voor het podium gaan staan. Een paar niet oplettende camera mannen zwaaiden hun camera’s in alle drukte bijna tegen mij aan. De media nam binnen een paar seconde exponentieel toe. Meneer Halbe Zijlstra zou een speech geven als staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Halbe werd op deze dag ook 42 jaar van leeftijd. Nadat het publiek van een luid protest over ging naar een stil protest(bla bla gebaar met de handen) stormde meneer Zijlstra snel van het podium af en met zijn verdwijnen, verdween de media ook. Het evenement ging nog even door, ik kon met wat andere media het podium op, om daar politici en het publiek te fotograferen. Het publiek werd wat onrustiger na het ontsteken van rode rookbommen en wat vuurwerk. De manifestatie werd afgekondigd en er werd verzocht om te vertrekken richting Den Haag Centraal. Aangekomen op het station waren de perrons afgezet met hekken met daarachter mensen van de politie en de Nederlandse spoorwegen. De treinen waren al vol en om chaos op het perron te voorkomen werden er niet meer mensen toegelaten op het perron. Na het vertrek van de volle trein en de aankomst van een nieuwe trein mochten de mensen zich weer voor een deel op het perron begeven. Na een kleine vertraging vertrok de trein dan eindelijk.

Kijk voor de reportage hier

Al een paar jaar had ik die plaatjes in mijn hoofd. Ik fotografeer graag vervallen locaties en had al een tijd het idee om een onschuldig meisje in een jurkje op de locatie te plaatsen voor het contrast tussen het vervallen, vergane en oude en het onschuldige, jonge, frisse, levendige. In de winter heb ik dat plan wat verder uitgewerkt, gezocht naar de juiste locatie in de buurt en gekeken naar modelregie. In de tweede week van maart was het aardig weer en heb meteen een vriendin gevraagd of ze wou modelleren. Gelukkig wou Krista de visagie doen, want daar heb ik totaal geen ervaring mee. Op een ochtend zijn alle jurkjes uit mijn kledingkast gepast en beoordeeld op geschiktheid. Na een half uur visagie de veerpont naar het NDSM-werf genomen. Alhoewel het zonnetje aardig scheen maakte de harde wind het toch aardig koud. We waren daardoor aardig wat tijd kwijt aan het opwarmen van het model. Toen de zon weer bijna onderging waren we klaar.
Ik heb het ervaren als een gezellige en leuke leerzame dag en bij deze wou ik Maaike Koninx en Krista Oplaat nog eens hartelijk bedanken voor de samenwerking.

Wat heb ik geleerd;
– Je moet het model integreren met de achtergrond, dit kan je doen door het model te latten zitten/liggen op de locatie o.i.d.. De foto’s waar ik het model staand recht voor de achtergrond had staan werken niet.
– Je moet zorgen dat het gezicht van het model continu goed belicht is, gericht naar de zon bijvoorbeeld. Mijn model is redelijk donker in haar gezicht en met weinig licht wordt dat snel een donker geheel.
– Een pose kan voor het model prettig aanvoelen maar kan op de foto als erg ongemakkelijk beschouwd worden.
– Hoe duidelijker jij het plaatje in je hoofd hebt hoe makkelijker het is voor het model om dit te vertolken met de juiste aanwijzingen. Geef ‘stel je voor dat je nu…’ aanwijzingen.
– Er zijn dus ineens een tig aantal factoren waar je meer op moet letten. De geschikte pose, de integratie met de achtergrond, de belichting van het model, de juiste uitdrukking in het gezicht en natuurlijk de ogen goed open.

Kortom een leerzame dag en zeker voor verbetering vatbaar!

Met Maaike Koninx, NDSM-werf Amsterdam 2011

Om een uurtje of 12 nam ik de metro naar het AMC. Het was erg rustig in het ziekenhuis. Ik zocht de afdeling met de MRI Scanner op. Ik moest beginnen met een taak op de computer, door aan te geven per woord of het concreet of abstract was leerde ik heel veel verschillende woorden. Toen werd ik klaar gemaakt voor de scanner. Ik moest een blauwe broek aandoen en elektroden rondom mijn hart plakken. Ik kreeg oordoppen in en een koptelefoon op. Ook werd er een band strak om mijn buik gebonden om de ademhaling te controleren. Een helm met een spiegel zodat ik het scherm kon zien werd passend en vast gemaakt door er schuimbanden bij in te schuiven. Ik kon geen kant meer op met mijn hoofd. Langzaam werd ik in de MRI scanner geschoven. Ondanks dat ik geen claustrofobie heb kreeg ik het de eerste tientallen seconden toch nog even benauwd van de kleine ruimte en de onmogelijkheid om te bewegen. Een noodknop werd in mijn broek gestopt, zodat hij er niet vanaf zou vallen. In mijn rechterhand kreeg ik een kastje met knoppen. Mijn hartslag en ademhaling werd gecontroleerd en er werd begonnen. De MRI begon met scannen, wat een enorm boel lawaai, vandaar die oordopjes zeg! Ik hoorde de promovendus door de koptelefoon, hij vroeg of alles goed was en of ik klaar was om aan de 1e taak te beginnen. Dat was ik, daar gingen we. De aanwijzingen kwamen te voorschijn, waarna de woorden volgden. Zo’n kleine twee uur later waren alle woorden plus een boel nieuwe woorden voorbij gekomen. Ik had in het donker aangegeven of de woorden bekend of onbekend voor mij waren. Mijn hoofd lag na een uur niet fijn meer in die rare helm. Op het laatst werd er een plakjes scan gemaakt, dit duurde zo’n vier minuten. De promovendus deed het licht weer aan, reed mij weer uit de MRI. De volgende proefpersoon stond al te wachten, zij had net zoals ik een bikinitopje aangedaan, omdat een beugel bh verboden was door het metaal. Alle elektroden werden ontkoppeld, ik mocht weer overeind komen. Dat ging moeilijk, mijn rug werkte even niet mee. Het moest allemaal snel omdat de MRI kostbaar is. Dus snel stond ik weer op mijn benen, mijn bloed liep weg uit mijn hersenen naar mijn benen, maar net op tijd kwam er weer zuurstofrijk bloed dat ik gelukkig nog rechtop kon blijven staan. Ik mocht de elektroden van mijn lichaam afplukken en mijn normale broek weer aan doen. Weer achter de computer geplaatst, mocht ik zonder aanwijzingen aangeven of ik de woorden herkende of nog niet eerder had gezien. De promovendus bedankte mij hartelijk en even later zat ik in de metro terug.

8 maart 2010: Ontvangst hersenscans
Daar stonden dan eindelijk mijn hersenscans ingepakt in een pakketje in mijn postvak-in! Ja zeker 3D beelden! Na snel wat programma’s als MRICron en MRIcro te installeren kon ik al snel door mijn brein heen scrollen. Van craniaal naar caudaal, dorsaal naar ventraal en van lateraal naar lateraal. MRIcron hield me nog wel even zoet.

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start blogging!