Met het vak Animal Cognition keken we een filmpje van de BBC waar je ziet dat de kraaien in Japan zich op een voordelige manier aan het stadsleven hebben aangepast. De kraai liet namelijk een noot vallen van grote hoogte op het asfalt met de hoop dat het zou openbreken. Lukte dit niet, dan legde de kraai de noot op de rijbaan. Paar auto’s later en wanneer het stoplicht op rood stond maakte de kraai een beginnetje aan zijn verse snack, totdat de stoplichten weer op groen sprongen. Dan hopste hij weer netjes naar de zijkant in afwachting van het rode licht.
In eerste instantie zou je misschien denken, waarom gaat die kraai midden op de weg staan met al dat verkeer? Maar kraaien zijn dus veel intelligenter dan dat door onderzoekers verwacht werd. Onderweg naar huis zag ik deze kraai met een doel op de weg staan, ik stopte om te observeren en wat bleek? Hij had het noten-kraak trucje ook uitgevonden! Met mijn telefooncamera heb ik een gedeelte van de actie gefilmd. Zie het filmpje hieronder;

Het filmpje van de BBC: http://www.youtube.com/watch?v=BGPGknpq3e0

Terwijl ik met mijn fietsbanden het sneeuw aan het ploegen was, viel mij de rokende stroomtrein op die parallel aan mijn weg liep. Toevallig had ik mijn camera bij mij en ging ik snel kijken of ik wat stroomtrein plaatjes kon schieten. Hij bleek op tweede kerstdag maar liefst drie ritten te maken. Te beginnen om één uur en te eindigen met een stamppot rit, waar stamppot verkrijgbaar zou zijn in het restauratie voertuig. Twee conducteurs gekleed in traditionele kleding liepen op het perron heen en weer een beetje sigaar en pijp te roken. Dat is nou eens mooi vrijwilligerswerk. De machinist en stoker waren echter al om zeven uur ’s morgens begonnen om alles rollende te krijgen. Langzamerhand liep het perron steeds wat voller met dagjesmensen en reizigers die echter allemaal bepakt waren met een camera.  Het locomotief was al hevig aan het stomen en na een kleine vertraging vertrok hij dan toch richting Boekelo. Met een geplande tussenstop bij de plek waar vroeger de zoutfabriek stond.  Het andere verkeer heeft voorrang op de stoomtrein en daarom moest de stoomtrein na een kleine vijftig meter alweer stoppen voor een overgang. De conducteur stapte uit en ging pontificaal op de kruising staan met een rode vlag. Nadat de machinist het  groene sein had gekregen komt de stoomtrein weer op gang. Na de overgang komt de trein bijna weer tot stilstand. De conducteur moest er weer op. En zo vertrekt de trein in een wolk van rook richting Boekelo.
Kijk voor de reportage hier.

Duizenden studenten zouden zich vrijdagmiddag gaan verzamelen op de Dam. Ik besloot de avond ervoor dat ik foto´s zou gaan maken van het heuse evenement om daarmee op een ander vlak de demonstratie kracht bij te staan. Na het bijwonen van het college nam ik de metro naar het centraal station. Eén halte met de tram en je was op de Dam. Een grote cluster studenten met spandoeken en kartonnen bordjes had zich achter de grote kerstboom voor het Paleis op de Dam verzameld. Enkele Kamerleden stonden op het podium voor een korte toespraak. Het publiek liet juichte afwisselend keurend en afkoerend. Schuin naast het podium stond een jongen in Pinguïnpak leunend tegen het hek aan. Een wuif met mijn camera en hij liet met een grote glimlach zijn zelfgemaakte leus zien. Aan de andere kant stond een meisje met haar hoofd door een zelfgemaakte lijst met een leus. Ze werd door een reporter van de NOS geïnterviewd, ze mocht even haar leus hardop zeggen. Ik liep backstage en beklom de speakers naast het podium waar meerdere fotografen druk bezig waren. Eén paar Total crowd shots links en rechts en ik vond het wel best. Ik keek nog hoe de menigte op weg ging voor een protestmars. Ik vond de opkomst tegenvallen gezien het grote aantal studenten in Amsterdam.

We protesteren tegen de bezuinigingen in het onderwijs. Zo zijn de plannen er dat de studiefinanciering en OV voor de masterfase wordt afgeschaft. Dat studenten een boete krijgen bij meer dan 1 jaar uitloop van de studie. En collegegelden die oplopen tot 5000 euro.

Ik ben van plan alle dagmarkten van Amsterdam te fotograferen en daar kon de Waterlooplein-markt niet aan ontbreken. Helaas waren de luchten grijs en donker, met amper tekening. Maar het was de enige middag die ik vrij was dus ik had helaas geen keus. Ik kwam pas na het middaguur aan en het was goed duidelijk dat de eind van de dag naderde voor de marktlui, veel kraampjes waren al opgeruimd en andere waren bezig met inpakken. Ik schiet wat plaatjes van voorbijgangers, kraamhouders en omgeving zoals altijd en loop wat rond. Op een gegeven moment loopt er een man langs die met zijn linkerhand zijn fiets rollende houd en met de andere hand een dvd speler vast houdt. Hij spreekt een donkere man achter zijn kraam aan. Dvd speler kopen?! 5 euro! De man gaat ergens anders op in. De mogelijke zwerver herhaalt de vraag nog eens en loopt dan door. Even verder zit een man uitgezakt in zijn stoeltje voor zijn kraampje. Hij heeft een hele collectie aan Porno films in de aanbieding maar geen potentiële kopers in de buurt. Een buurman loopt langs en maakt een praatje met de man met de baard. Hij blijft uitgezakt zitten met zijn handen in zijn zakken. Een paar kraampjes verderop heeft een Porno handelaar wel klanten. Drie mannen snuffelen door druk de Dvd’s heen. Je moet er namelijk vier hebben om in aanmerking te komen voor de korting.

Ik stond zondagmiddag half vijf voor Grintenbosweg 39, een mooie boederij, oubollige inrichting. Drie kittens voor de deur, die niet naar binnen mochten van mevrouw. Meneer liep met me mee naar de sloperij van zijn bedrijf. ‘Zo dus jij gaat even wat plaatjes maken’. Ja zei ik en vertelde dat ik twee jaar geleden daar ook was geweest om plaatjes te maken en dat dat wel een succes was geweest. Hij reageerde niet. Ik liep tussen de auto’s door verder het terrein op, hij zei dat hij wel even zou wachten. Ik voelde me te ongemakkelijk om te zeggen dat ik liever in mijn eentje die plaatjes wou schieten. Maar misschien wilde hij me wel controleren. Prima dacht ik, alhoewel ik het zonde van zijn tijd vond. Hij bleef staan, ik liep verder. Ik maakte nog een opmerking; ‘oh gaaf jullie hebben een bus’. Er stond een niet al te grote vakantiebus. Snel liep ik door naar het hoekje waar ik twee jaar geleden mooie foto’s had gemaakt. Even later merkte ik dat de meneer er niet meer stond. Gelukkig, kon ik toch wat rustiger schieten, alhoewel het wel erg snel donker werd en toch moest opschieten. Een uurtje ging voorbij. Toen ik afscheid nam vroeg hij nog waarvoor ik de foto’s nam, uit fatsoen bleek, want hij reageerde verder niet.

Toch redelijk onverwacht kreeg ik hem in handen. Ik begreep het eerst nog niet, mocht ik hem nou alleen vast houden en bekijken of kreeg ik hem nou ook mee?! Toen accu’s en opladers verzameld werden begreep ik het! Ik mocht hem in bruikleen meenemen! Ik durfde mijn blijdschap niet helemaal te tonen. Kort namen we de knopjes op de camera door. Wat een functies en wat een ge-wel-dig ding! Van die kleine dingetjes zoals het bioptri aanpassen van de zoeker, tot de knop voor de verticale (portret) foto’s. Ik besloot hem een weekje te laten liggen vanwege het aankomende tentamen, ik moest er natuurlijk wel even mee poseren voordat ik hem achter zou laten. Zie hieronder het resultaat. Voordat ik op stap ging toch eerst maar de handleiding doorgenomen. Toen ik hem eindelijk in actie had snapte ik meteen waarom je zoveel foto’s van hetzelfde zou maken, hij klikte zo lekker en hij schrijft ze snel genoeg weg. Wat heerlijk! Hij heeft geen enkele keer geweigerd een foto te maken, tot dat de compact Flash disk vol was, en daarna de volgende schijf. Wat een puur genot!

20 Oktober 2010: De Nieuwe Ooster Begraafplaats

Elke dag fiets er ik twee keer langs. In 1 jaar was ik er nog maar 1 keer geweest. Toen lag er een dikke pak sneeuw. Ook leuk maar wou nu toch eens kijken wat er onder die sneeuw lag, gewapend met camera natuurlijk. Ik fiets het terrein op, groet de vrouw die in het stenen hokje zit en cros verder. Tot nu toe de grootste begraafplaats die ik ooit gezien heb. Ik ging rechtdoor, langs het crematorium. Daar stond een rij hoge bomen, dat leidde tot wat oorlogsgraven. Een opvallend graf kwam ik tegen. Een zogenoemd Jone Doe graf. De naam die ze vooral in Amerika geven aan onbekende stoffelijk resten van mannen (de vrouwen worden Jane Doe’s genoemd). Op zijn graf stond: Known Unto God. Ik vond het op eerste opzicht wel mooi klinken, maar ik bedacht me. Wat als deze man nou een atheist was, en niet in God geloofde. Ook al kwamen atheisten in de jaren ’40 minder vaak voor dan hedendaags, de kans was er evengoed. Dan zal hij toch altijd de Jone Doe blijven. Voor niemand bekend anders dan hemzelf.

Opvallend waren de rijen grafstenen, schuin liggend tegen elkaar alsof ze waren afgedankt. Wat zou er mee gebeuren..
Iets verder kwam ik allemaal oude hekjes tegen die graven moeten hebben omheind. Ook delen van grafstenen en een bordje: gereserveerd graf. Wel een stuk ouder dan de stenen en een stuk minder netjes geplaatst, zeg maar gedumpt. Wat zou de bedoeling zijn..

* Dat ik als atheist/agnost God met hoofdletter schrijf vind ik al heel wat

10 Oktober 2010: Het Buurserzand

Een van de laatste aangename dagen van oktober. Het zonnetje scheen heerlijk, er brieste een licht windje, en de temperatuur was erg aangenaam. Ik ging op stap naar de plek waar ik toch minstens vijf jaar niet meer geweest was. Opvallend was hoe dichtbij de natuur was van huis, binnen 10 minuten kwam ik aan in de prachtige natuur die wat weg had van de Savanne. Het was een typisch zondaguitje voor meer buurtbewoners. Gezellige drukte op de wandelpaden. Dit keer had ik de Nikon D3000 met nikkor lens 18-300mm mee. Hoogtepunten: Vrijende koeien en kalfjes. En de Savanne uitstraling.

Via Facebook had ik een uitnodiging gekregen voor een festival: het bajesdorpfestival. Het bajesdorp zijn woningen ooit bedoeld waren om in te wonen voor de cipiers van de Bijlmer Bajes(Penitaire inrichting Over-Amstel). Inmiddels zijn deze ruim 20 woningen verdeeld onder nog enkele cipiers, krakers en anti-krakers. De krakers organiseerden dit festival. Omdat ik met drie keer struikelen op de locatie zou zijn nam ik maar even een kijkje. Het zou om drie uur beginnen en ik was er rond half vijf, ik merkte al snel dat ik te vroeg was. De meeste hippies waren namelijk nog niet ontwaakt. Na wat gepraat te hebben met volwassenen die in hun puberteit waren blijven hangen wat huiskamerconcertjes bijgewoond. De artiesten hadden evenals andere bezoekers weinig aan hun uiterlijke verzorging gedaan. Een man met zijn gitaar, een man met zijn synthesizer. Aardig, maar het verveelde al snel. Met het ondergaan van de zon namen de hippies toe. Er was een drukte ontstaan voor de broodjes hamburger. Vegetarisch natuurlijk, hoe kon ik me dat nog afvragen. Ik ging voor de curry. Het was mij tot aan het eind van de maaltijd nog onduidelijk, wat ik mezelf nou precies had voorgeschoteld. Het bleken kikkererwten in curry te zijn, de tomaten had ik wel herkend. Niks van vlees te herkennen natuurlijk. Naarmate de avond vorderde werden de huiskamerconcerten uitbundiger, luider, drukker en geuriger. Veel van mijn tijd buiten doorgebracht. Het was geen pretje je door een zwetende hippiemassa heen te werken. En lauw Amstel bier ook niet. Een sfeerimpressie:

5 Juni 2010: Het Amsterdams Studenten Festival

Genomineerd was ik, om te exposeren op het Amsterdams Studenten Festival. Of ik de foto wou laten afdrukken, 30 bij 40cm, en langs te brengen bij Crea. 5 juni was het dan zo ver, er was aan de genomineerden gevraagd of we om drie uur aanwezig wouden zijn, want dan zou de jury beraad plegen. Ieder mocht nog even zijn verhaaltje doen bij zijn of haar foto. Mijn foto had ik een korte twee jaar geleden genomen op een autokerkhof en was een favoriet van me vanwege de natuur die zijn plaats terug wint tussen, door en over de auto’s heen. De jury leden waren vakfotografen waarvan voor de derde en tweede prijs ook fotoboeken zouden worden uitgedeeld. De eerste prijs was een abonnement op Foam Magazine en een publicatie. Later dan de bedoeling werden de winnaars bekend gemaakt. Natuurlijk van drie naar één. Elke plaats omhoog voel je je kansen afnemen en de kans op de 1e plek amper maar iets toenemen. Unaniem hadden ze gekozen voor de foto van Siesja Kamphuis(1st). De juryleden en presentator feliciteerden me hartelijk. Ik kreeg mijn glimlach niet meer van mijn gezicht af!